Κάθε φορά που ακούω αυτόν τον δίσκο σκέφτομαι ότι αν υπήρχε δικαιοσύνη στο μουσικό σύμπαν, αυτό το συγκρότημα θα θεωρούνταν ισάξιο με τους Fugazi και το “Στην Αυλή των Θεαμάτων” θα είχε λάβει την θέση που του αξίζει ως η πιο επιδραστική Punk/Hardcore κυκλοφορία από ελληνικό συγκρότημα…
…έτσι για να poserιάσουμε λίγο…
Yeah, the underground sex cafe was pretty great. I got a pretty attractive blonde named Myra (“Mee-rah”) and headed upstairs. Boy, what a perverse little industry. All the rooms (stalls) were done up like little schoolgirls’ bedrooms. Stuffed animals. Horsey bedspreads and cupie dolls. Once the door closed Myra wasted no time letting me know she wanted more dough. “Buy me a drink. It’s ten marks.” “Give me two marks for the condom.” “Give me four marks for some cigarettes.” Then it was down to business. “Take off your clothes. Sit on the bed, put on this condom and make yourself to stiffen.” Geez, you buy the broad a drink, some smokes, pay for your own rubber, drop twenty-five bucks on her and she won’t even pump you up. I know girls in my neighborhood who’ll drop their drawers for a phone call…
Before we could start fucking (if you can call it that) she had to take a break to ask for more money. Since she had seen me give my wallet to Riley (one of the two non-participants in our party), she could only take the tough titty when I said, “Yo baby, I’m flat bus’, can’t you gimme some on credit?” “It’s very good when I make some suck, then fuck. Don’t you want it? It’s only fifty marks extra.” She kept her hand over her pussy, so I had to pork between her fingers. “To see the fuck it’s ten marks extra.” And she wouldn’t lift her ass off the mattress. “If I make like so, it will be more marks.” So my pelvis kept grinding into hers. I managed to blow a load how, I don’t know, since it was nothing at all like fucking, and even a mediocre fuck can leave me unmoved. Worth it for weirdness value…
Η παραπάνω αφήγηση ανήκει στον σεβαστό κύριο Steve Albini και είναι μέρος των ημερολογίων της τελευταίας περιοδείας των Big Black, αμέσως μετά την κυκλοφορία του Songs About Fucking. Αν και τα ημερολόγια (που είχαν δημοσιευτεί και στα ελληνικά στο ιστορικό fanzine Rollin Under) βρίθουν αναφορών περί των σεξουαλικών κατορθωμάτων του (σε βαθμό που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της πορνογραφίας) το Songs About Fucking, παρόλο τον τίτλο του, είναι αρκετά πιο πολυσυλεκτικό αναφορικά με την θεματολογία των τραγουδιών του. Από περιγραφές Νοτιο Αμερικανικών τεχνικών εξόντωσης (Colombian Necktie – σχίσιμο του λαιμού από αυτί σε αυτί ώστε η γλώσσα του θύματος να “κρεμαστεί” ως γραβάτα), μέχρι την εξιστόρηση της προσπάθειας ενός οδηγού φορτηγού να καθαρίσει το όχημά του αφού έχει ξεφορτωθεί από αυτό ένα πτώμα σε μια πισίνα (Fish Fry)…Και επειδή φυσικά η διαπραγμάτευση τέτοιων θεμάτων είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να αφεθεί στην οποιαδήποτε αμερικανική college rock μπάντα, οι Big Black φροντίζουν να μην κρατήσουν κανένα πρόσχημα σχετικά με τις ηχητικές προθέσεις τους ήδη από την έναρξη του καταιγιστικού The Power Of Independent Trucking. Κάνοντας χρήση μιας τεχνικής, την οποία ο Albini θα τελειοποιήσει ώς παραγωγός αργότερα, βάσει της οποίας οι fuzzαρισμένες κιθάρες “βγαίνουν μπροστά”, τo drum machine ηχογραφείται αναλογικά και live (ώστε να αυξηθεί η παραμόρφωση) και ταυτόχρονα “κρατώντας χαμηλά” τα φωνητικά στην τελική μίξη, κατορθώνουν να δημιουργήσουν τον απόλυτο Industrial/Noise δίσκο (άσχετα αν ο Albini τον θεωρεί punk). Όπως σημειώνεται και στο οπισθόφυλλο του δίσκου: “the future belongs to the analog loyalists. fuck digital”. Στην έκδοση δε του cd, φροντίζουν να φτύσουν στα μούτρα των hi-fidelity lovers γράφοντας: “this compact disc is made from analog masters recorded without noise reduction. half the tracks, in fact, were recorded in a dismal, cheap basement eight-track studio with puddles of water on the floor. digital technology will now faithfully reproduce those noisy, lo-fi masters for you at great expense. feel stupid yet?”
Αν θέλει κάποιος να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επιδραστικότητας αυτού του δίσκου, δεν έχει παρά να ακούσει με την σειρά τα L Dopa, Colombian Necktie, Ergot και μετά στο καπάκι όλο το Psalm 69 (ή οποιαδήποτε κυκλοφορία των Ministry από εκεί και μετά). Χωρίς φυσικά να ξεχνάω και αυτό…
Όσοι θα παρευρεθούν στις 12 Μαρτίου στο Gagarin οφείλουν να παραδειγματιστούν από τον κύριο Burton C. Bell και να ρίξουν μια ακρόαση στους Big Black. Το οφείλουν στον όνομα της ιστορίας της μουσικής…
References: Big Black Final Tour Diary By Steve Albini
Αφορμή για αυτό το post στάθηκε αυτή εδώ η ανάρτηση. Μια “βόλτα” στο εν λόγω Facebook group ήταν αρκετή για να φέρει στο μυαλό μου αμέτρητες αναμνήσεις από πρόσωπα και γεγονότα που έδρασαν και έλαβαν χώρα την χρυσή (για τα μουσικά πράγματα της Θεσσαλονίκης) περίοδο των δεκαετιών του 80 και 90. Ίσως αυτά που γράφω να φαντάζουν γραφικά ή κλισέ αλλά αν κάποιος αναλογιστεί ότι υπήρχε μια δεκαετία (τουλάχιστον) που στην Θεσσαλονίκη υπήρχαν 3 πραγματικά εναλλακτικά και ανεξάρτητα ραδιόφωνα (Ράδιο Ακρόπολις, Ράδιο Ουτοπία, Ράδιο Κιβωτός) που στήριζαν κάθε μορφής μουσική (και όχι) προσπάθεια που ξεκινούσε από αυτήν την πόλη (είτε ήταν Metal, είτε Hardcore/Punk, είτε Alternative) με χίλιους δυο τρόπους (αναμεταδόσεις, κασσετοσυλλογές, live festival) σίγουρα θα βάλει τα κλάματα με το σημερινό χάλι της μπουζουκούπολης. Γιατί όπως και να το κάνουμε το ευρύτερο περιβάλλον συντελεί και διαμορφώνει δραματικά την πολιτιστική παραγωγή κάθε εποχής. Και για να γίνω πιο ευθύς και πιο πικρός, άλλες συνθήκες ευνόησαν και διαμόρφωσαν την καλλιτεχνική παραγωγή ονομάτων όπως οι Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Μωρά στην Φωτιά, Φάμελος, Deceptor, Sarissa, Γκούλαγκ, Γκρόβερ, Εκτός Ελέγχου, Vavel, Stigma, Acetic Voice, Exhumation, Ναυτία, Πανικός, Medieval Death, Ziggy Was, Λώλαμα, Escape. Εν πλω, Ειδικές Δυνάμεις, Αλέξανδρος Πέρος, Hardways, Βανδαλούπ, Πίσσα και Πούπολα (ας μου συγχωρεθούν οι όποιες παραλείψεις αλλά θα μπορούσα να αραδιάζω ονόματα μέχρι αύριο το πρωί) και άλλες οι συνθήκες που οδήγησαν στην δημιουργία εκτρωμάτων τύπου ΟΝΙΡΑΜΑ και όλων των wannabe μοντελογαμιάδων που πηδούν στο βαγόνι του σκυλοrock όπως οι DENIRO . Παύση για να ξεθυμάνω και συνεχίζουμε στα της δισκοπαρουσίασης…
Λίγοι Hardcore,με την σκληροπυρηνική έννοια του όρου και όχι την “κουλτουριάρικη” (χα) των Fugazi, έχουν καταφέρει να με κάνουν να δακρύσω. Και πριν το post λάβει χαρακτήρα Μάρθας Βούρτση εξηγούμαι:
Ξέρει κανείς πολλά crustcore συγκροτήματα που όχι απλώς ξεφεύγουν από το τρίπτυχο “Πουτάνα Κοινωνία-Γαμιέται ο Στρατός-Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι” αλλά γράφουν στίχους όπως οι παρακάτω:
ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟΣ,
ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ ΑΠ΄ΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ
ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ,
ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΠΟΛΛΟΥΣ
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΦΛΟΓΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ,
ΜΑ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΤΟΥ ΛΕΙΩΝΕΙ ΣΑΝ ΚΕΡΙ
ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥ
ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Έχει ακούσει ποτέ κανείς να εκφράζεται η διαμαρτυρία ενάντια στην κακοποίηση των ζώων, καλύτερα από ό,τι στις παρακάτω λέξεις:
ΚΟΙΤΟΜΑΙ ΤΡΕΜΟΝΤΑΣ
ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΜΟΥ,
ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ…
ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΩΡΑ ΗΣΥΧΑΣΑΝ
ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΜΟΥ ΦΥΓΑΝ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ
ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΡΗΝΟ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΖΩΩΝ
ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ
ΝΑ ΗΧΕΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΝΑ ΓΥΡΝΑ
ΣΚΟΡΠΙΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ
ΣΤΡΟΒΙΛΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ
ΟΙ ΑΝΑΡΘΡΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΟΥ
ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ
ΟΥΡΛΙΑΖΟΝΤΑΣ , ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ
ΧΤΥΠΑΩ ΚΑΙ ΜΑΤΩΝΩ
ΠΑΛΕΥΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ
ΑΠ’ ΤΟ ΦΡΙΧΤΟ ΜΟΥ ΠΟΝΟ
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ , ΠΟΣΟ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ;
ΠΟΣΟ ΑΚΟΜΑ ΑΥΤΗ Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΦΥΛΑΚΗ ;
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΞΥΠΝΗΜΑ
ΑΠ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ
ΓΙΑΤΙ ΓΙΑΤΙ NA ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΟΣΟ ;
ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΕΙΔΕΣ
ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΠΟΝΟ
ΣΤΟ ΔΕΡΜΑ ΜΟΥ
ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΤΟΝ ΠΑΝΙΚΟ
ΕΚΛΑΨΑ, ΟΥΡΛΙΑΞΑ, ΦΩΝΑΞΑ,
ΜΑ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΣ
ΕΞΥΣΕΣ ΤΙΣ ΠΛΗΓΕΣ
ΣΕ ΠΟΝΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ
ΓΙΑΤΙ – ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΩ ΤΟΣΟ ;
Έχει κανείς εκφράσει με περισσότερο χιούμορ και σαρκασμό την εμπορευματοποίση/metalοποίηση του Punk:
ΧΕΣΤΗΚΑ ΑΠ’ ΤΟ ΦΟΒΟ
ΣΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΡΕ ΜΕΓΑΛΕ
ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΩ ΓΙ’ ΑΥΤΟ
ΔΕΝ ΞΕΡΩ
ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΤΑΛΛΑ ΣΟΥ
ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΟΛΗ
ΚΑΙ ΤΑ ΕΞΑΛΛΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ
ΜΗ ΜΕ ΣΑΤΑΝΙΖΕΙΣ
ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΦΑΣ ΣΦΑΛΙΑΡΕΣ
ΑΝΤΕ , ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΟΥ ΑΠΟ’ ΔΩ
ΑΚΟΥ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙΣΤΕΣ ΣΟΥ
ΜΕ ΤΙΣ ΧΟΝΤΡΕΣ ΠΑΠΑΡΕΣ
ΠΑΙΞ’ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΟΣ
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΡΑΤΟ
ΣΥΝΘΙΑ ΓΙΑΠΩΝΕΖΙΚΑ
ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΠΛΑΚΩΣΑΝ
YAMAHA , HITACHI & CASIOTON
ΒΛΑΚΕΣ ΠΕΤΑΜΕΝΟΙ
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΙ ΗΛΙΘΙΟΙ
CARNIVORE , S.O.D. & AGNOSTIC FRONT
ΙΑΧΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΕΡΑ
Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΣΑΝΓΚΛΙΟΘ
ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΟΛΥΝΕ
ΤΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΟΥ
ΜΕ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ ΒΑΘΙΑ
ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΜΟΥ’ ΡΧΕΤΑΙ
ΝΑ ΡΙΞΩ ΜΙΑ ΚΛΑΝΙΑ
ή
ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΛΙΒΑΝΙΖΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΜΟΔΙΩΝ Τ’ ΑΡΧΙΔΙΑ
ΑΠΛΩΝΕΙΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ
ΠΟΥΛΑΣ ΜΟΥΡΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ , ΕΙΣΑΙ Ο “ΠΑΛΙΟΣ”
ΟΠΑΔΟΣ ΜΕ Τ’ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΡΧΗΓΟΣ
ΜΙΚΡΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΜΑΓΑΖΑΚΙ
ΡΟΚ – ΕΝΤ – ΡΟΛΛ ΨΩΛΟΖΗΤΙΑΝΕ , ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ
ΣΚΟΥΛΗΚΙ , ΣΗΚΩ ΑΠ’ ΤΑ ΓΟΝΑΤΑ ΣΟΥ !
ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΣΕ ΒΛΕΠΩ , ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΛΙΩΣΩ !
ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ ΜΠΑΓΙΑΤΕΨΕ , ΤΟ ΡΟΚ – ΕΝΤ – ΡΟΛΛ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΧΡΥΣΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΜΑΛΑΚΙΑΣ
ΤΩΡΑ ΕΚΟΨΕΣ ΤΙΣ ΤΡΕΛΛΕΣ
ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ
ΠΟΥ Μ’ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΕΝΙΑΣ
ΣΟΥ ΣΤΡΩΣΑΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ
ΤΟ ΡΟΚ – ΕΝΤ – ΡΟΛΛ ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ
Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΑΓΟΡΑΖΕΙ ΡΟΚ – ΕΝΤ – ΡΟΛΛ ΣΛΙΠΑΚΙΑ
ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΠΙΑΣΕΙ ΤΗΝ ΚΑΛΗ
ΑΘΛΙΕ ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ , ΑΘΛΙΕ ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ
ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ , ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ , ΚΩΛΟΓΛΥΦΤΗ
Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε και μερικά από τα καλύτερα και γρηγορότερα ριφ που γράφτηκαν ποτέ από ελληνική μπάντα (ακόμη και Metal) τα οποία σε συνδυασμό με τα διπλά φωνητικά του μπασίστα Βαγγέλη και της ντράμερ Σόνιας με κάνουν να ανατριχιάζω σε κάθε άκουσμα του δίσκου και να θέλω να σπάσω οτιδήποτε βρίσκεται σε κοντινή ακτίνα.
Θέλετε κι άλλο; Αμέσως…
Η Hardcore σκηνή φημιζότανε πάντα για τις καλλιτεχνικές της επιδόσεις και στον τομέα της γραφιστικής, οι οποίες (επιδόσεις) έβρισκαν έκφραση είτε υπό την μορφή flyers και αφισών είτε εξώφυλλων δίσκων. Εδώ θεωρώ ότι έχουμε ίσως την καλυτερη έκφραση των παραπάνω με την δουλειά που έχει κάνει η αδικοχαμένη Μαρία-Ηλέκτρα στο artwork του δίσκου. Φανταστείτε ότι κάθε τραγούδι έχει το δικό του artwork που καταλαμβάνει το εμβαδό μιας πλευράς του δίσκου (το εξώφυλλο ξεδιπλώνει αμέτρητες φορές ώστε αυτό να είναι εφικτό) ενώ στο οπισθόφυλλο η μπάντα δίνει για μια ακόμη φορά (μετά τις ξεκαρδιστικές εισαγωγές των τραγουδιών) μαθήματα χιούμορ αναφέροντας ως εταιρεία κυκλοφορίας του δίσκου την “Greek Athanati Levendia Productions”.
Ξαναγυρίζοντας σε αυτά που έγραφα στην αρχή θα ήθελα να πώ ότι:
τότε πιθανόν αυτό το Post να αφορούσε τον Πάνο Κιάμο ή κάποιον άλλο μπουζουκοστάρ της πιο “ερωτικής” πόλης της Ελλάδας…
Links: http://www.anexartisi.gr/naytia/naytia.htm
Σπάνιο ντοκουμέντο των Live εμφανίσεων τους:
http://www.youtube.com/watch?v=jgRAc91TBLE&feature=related
